Bloggen met Anna van Praag

/in , /door

Anna van Praag houdt sinds 2007 een blog bij en heeft in de loop der jaren geëxperimenteerd met verschillende subgenres. Op dit moment heeft zij gemiddeld 10.000 views per week – dat is een groter publiek dan ze met haar 20 boeken bereikt. Blogs zijn een ander genre dan romans. Er is geen recept voor – wel nogal wat valkuilen, die Anna tijdens de masterclass ‘Hoe schrijf je een succesvol blog?’ tijdens de online Schrijversdag zal onthullen. Benieuwd naar het verhaal van Anna? Lees dan snel verder.

“In december 2006 begon ik met een blog. Een reisblog indertijd, aan het begin van een wereldreis, dat meerdere malen van karakter is veranderd. Maar het is allang een constante in mijn leven: elke 3 dagen (rain or shine) schrijf ik 300 woorden volgens een redelijk beproefd recept. Inmiddels ben ik bekender door mijn blogs dan door mijn boeken, er komen duizenden lezers per week op af.

Maar daar doe ik het niet voor. Voor mij is het de ultieme vingeroefening. Ik heb er losser en vrijer door leren schrijven, ik probeer er dingen in uit. Er is altijd die stok achter de deur. Ook toen ik in Spanje woonde en er dag in dag uit werkelijk helemaal niks gebeurde, moest ik van mezelf die routine volhouden. Ik heb er dus ook beter door leren kijken.

En natuurlijk houd ik er zo af en toe ook een klusje aan over. Of een extra fan van mijn boeken.

Soms loop ik vast in een boek, dan is er altijd die innerlijke criticus, die rem die elke schrijver wel kent; dan denk ik: weet je wat, ik schrijf de volgende scène als ware het een blogje. En dan trek ik mezelf weer los.”

9x quotes over bloggen

  1. Een weblog is het meest eerlijke genre dat er bestaat en ook het meest interactieve.
  2. Bloggen is goed voor je schrijfcarrière en voor je zichtbaarheid als schrijver.
  3. Tekst die je online publiceert gaat langer mee dan een boek. “The Internet has no eraser.”
  4. “Bloggen is als vingeroefeningen voor een violist; soms zie ik het als onkruid wieden in een tuin. Het is ongelooflijk zinnig en helpt me bij mijn andere schrijven.” Schrijfster Kate Christensen.
  5. The term ‘Professionele Blogger’ is al lang geen tegenstelling meer.
  6. De kern van bloggen heeft te maken met authenticiteit en vertrouwen.
  7. De urgentie van bloggen: het besef dat je lezers altijd met één klik bij je weg kunnen gaan.
  8. Bij bloggen is consistentie alles. Het gaat niet over kortstondigheid, maar over het opbouwen van een loyaal lezerspubliek.
  9. Niet alleen bloggers zoeken het bijzondere, dat geldt ook voor bloglezers.

Zelf een succesvol blog schrijven?

Wil je leren hoe je een succesvol blog kunt schrijven? Lees alles over onze opleidingsmogelijkheden op onze website.

Hemingway en de kunst van het bewonderen

/in , , , , /door

Lees nooit een goed boek als je aan het schrijven bent’, hoorde ik laatst iemand zeggen. ‘Als er íets is dat ontmoedigend werkt…’

Een beetje waar is het wel. Vooral als je de neiging hebt om jezelf met anderen te vergelijken, en die neiging hebben wij – perfectionistisch en immer twijfelende schrijvers als wij nou eenmaal zijn – nogal eens. Als ik me realiseer dat JK Rowling vanaf de eerste regel van deel één van Harry Potter al wist hoe de laatste zin van het laatste deel zou luiden, dan zakt de moed me in de schoenen. En dat terwijl ik toch behoorlijk structureel te werk ga en overzicht heb in hoe en wat ik wil vertellen.

Als ik mezelf vergelijk met Simenon, die zijn Maigret boeken soms in een week schreef, dan ben ik maar een slome duikelaar. Terwijl er van mij vanaf mijn romandebuut drie jaar geleden een tweede roman, een novelle en een thriller zijn uitgebracht.

De taal van Palmen, de originaliteit van Grünberg, het ritme in de poëzie van Celan, bij dit alles voel ik me Klein Duimpje. Maar ook uit kleine duimpjes kunnen verhalen worden gezogen, gelukkig realiseer ik me dat ook. En ik besef tevens dat het de kunst is om naast grootheden niet te krimpen, en om jaloezie om te zetten in bewondering. In bewondering zit immers het woord wonder.

Als schrijver koester ik mijn helden, mijn rolmodellen.  Zij hebben me iets te leren. Zo herlas ik van de week Voor wie de klok luidt van Hemingway, het boek met de allermooiste seksscene uit de wereldliteratuur (hoofdstuk 13), met het mooiste hoofdstuk uit de wereldliteratuur (hoofdstuk 37). Hemingway is de meester van het vertonend schrijven. Geen emotie wordt door hem benoemd. Hij beschrijft gevoelens uitsluitend in handeling en dialoog. En hoe. Doordat de hoofdpersoon niet meer op de grond kan spugen, weten we dat hij nerveus is. Verliefdheid is een brok in de keel. En wij leven mee, en hoe. Man, man, man, wat schrijft die Hemingway fenomenaal.

Probeer dan nog maar eens iets op papier te zetten. Na het lezen van Voor wie de klok luidt kruip achter mijn computer om verder te gaan met mijn eigen boek. Even die aarzeling. Ik zal nooit… Ik kan nooit… Daarna begin ik te schrijven en merk ik dat mijn teksten meer vertonen. Trefzekere handelingen en betere dialogen ratelen uit mijn toetsenbord en ik weet: Dat is wat bewondering doet. Hemingway is door mijn erkenning van zijn grootsheid een beetje bij me ingetrokken. Hij verlamt me niet, maar geeft me vleugels.

Een diepe kniebuiging. Thank you, mister Hemingway.

Hetty Kleinloog, 23 mei 2021.

Na de succesvolle romans Volle Bloei en Volle kracht, en de kerstnovelle Een goede kerst heeft Hetty Kleinloog (1958) een thriller geschreven. De Zusjes, het eerste deel van de Kauffmann & Kauffmann reeks, is vanaf 27 mei 2021 bij de boekhandel te koop, online en in de winkel.

De Kauffmann & Kauffmann reeks gaat over de tweelingzussen Lisa en Kat Kauffmann die eigenaar zijn van een bedrijfsrecherchebureau in hartje Amsterdam. Waar Lisa – opgeleid aan de politieacademie – de regels volgt, kleurt Kat – van origine journalist – nogal eens buiten de lijntjes. Hoewel hun gespannen relatie een soepele samenwerking in de weg staat, blijken ze juist door hun zussenband de meest ingewikkelde misdrijven op te kunnen lossen. In Deel 1, De Zusjes, is Lisa tijdens een bedrijfsetentje getuige van een aanslag op de directeur en daarmee is de eerste opdracht een feit. Wanneer Kat, die het niet zo nauw neemt met de grenzen van de wet, haar zus probeert bij te staan in deze zaak, stapelen de problemen zich op.

Ervaringsblog van een student – Janna van ’t Sant

/in , , , /door

Eindelijk had ik de stoute schoenen aangetrokken en mij ingeschreven bij de Schrijversacademie voor de module ‘Columns en Blogs’. Reikhalzend keek ik uit naar de start en op zekere dag wachtte bij thuiskomst een volgepakte doos met het heldere, blauwe logo. Een beetje veel voor een bescheiden onderdeel van een schrijfopleiding. Toen ik eens wat beter keek, wat ik natuurlijk eerder had moeten doen, bleek het om een complete basisopleiding te gaan; verplicht voorgerecht met daarna een ‘horizongesprek’ en de keuze voor een specialisatie.

En zo brak de zaterdag in januari 2020 aan: het startschot voor de basisopleiding in Zwolle. Natuurlijk wilde ik op tijd zijn. Ik pakte de trein en stapte uit op het perron. Onder het motto van Loesje: “Ga je mee verdwalen, ik weet de weg”, had ik enige vertraging ingecalculeerd.

Voor mij uit wandelde een clubje van vier mensen die druk met elkaar in gesprek waren. Ik ving wat flarden op over het volgen van een opleiding. Ah, dacht ik bij mijzelf. Dat is gemakkelijk, kan ik zo achter ze aanlopen. Mijn aanname werd bevestigd, zij arriveerden bij het klooster, met mij als verstekeling in hun kielzog. Zelfverzekerd traden ze naar binnen en hingen hun jassen op aan de kapstok. Eén moest nog naar het toilet maar de andere drie liepen een grote ruimte binnen. Er waren al een stuk of tien mensen, die elkaar hartelijk groetten. Ik gaf iedereen een hand en deed al snel geen moeite meer om al die onbekende namen te onthouden. Verguld dat ik zo op tijd was, zocht ik een plekje langs de muur. De man naast mij stelde zichzelf aan mij voor als Hans. Ik zat nog maar net, toen een kennis van mijn buurman op hem afstapte en zei: ‘Hans, er gaat iets niet goed, heb je je gestoten?’ Hans murmelde dat er niks was. In het veelkleurige ruitpatroon van zijn overhemd ontwikkelde zich echter een vloeiend, rood riviertje. Onder het scherpe oog van de vrouw, zuchtte Hans en rolde zijn mouw omhoog. Kleine druppeltjes bloed welden als ondergronds kwelwater door zijn behaarde huid naar de oppervlakte. Gelaten pakte hij een zakdoek. ‘Niets aan de hand hoor,’ stelde hij de vrouw gerust, terwijl hij de zakdoek strak als een deksel op een put hield.
Mijn aandacht gleed weg naar de zaal. Zo, dus deze mensen gaan allemaal schrijven, dacht ik bij mijzelf. Het viel mij op dat het publiek uit een hoog gehalte slanke posturen met veelkleurige kleding bestond, een alternatief pluimage dat zich voortbewoog op ecologisch verantwoord schoeisel.

‘Ja, we hebben een bijeenkomst van boeren bijgewoond. Het was best spannend,’ ving ik op. ‘We hebben met spandoeken voor het stadhuis gestaan,’ klonk het uit een andere hoek.

En daar zat ik als eenling, met die ene geruststellende gedachte dat ik op tijd was. Maar had ik dan toch wat gemist bij mijn overmoedige aanmelding en was activisme ook een noodzakelijke premodule bij de Schrijversacademie?

Mijn buurman zat inmiddels met zijn armen over elkaar stilletjes rond te kijken. Beide mouwen sloten weer bij zijn pols en de morsigste van de twee bleef verscholen onder de tafel.

‘Vind je het niet vervelend, sorry hoor van dat bloed. Ik heb veel meegemaakt,’ richtte Hans zich tot mij. ‘Ik heb een CVA gehad, was helemaal verlamd en heb mij vanaf mijn bed weer helemaal terug moeten vechten. Ik slik bloedverdunners, daar kom ik nooit meer vanaf.’ Er volgde een minutieus, gedetailleerd verhaal over medisch vallen en opstaan. Ik luisterde geduldig.

Ondertussen keek ik met groeiend ongeduld naar de wijzers van de klok; bijna 13.30 uur. Er druppelden steeds meer mensen binnen. Wat een grote groep voor een dergelijke cursus en waar bleef de docent. Het stemmetje in mijn achterhoofd begon steeds harder te zoemen.

Ineens hoorde mijzelf vragen: Sorry dat ik je onderbreek maar wanneer begint nu de Schrijversacademie? Voor een kort moment klonken alleen de stemmen om ons heen, Hans slikte en zei: ‘Je zit hier toch op een regionale bijeenkomst van de Partij van de Dieren’.

Mijn buurman gedag zeggen, hem geen tekst meer gunnen, opstaan, mijn stoel achteruit schuiven, tas en jas pakken en mij diep schamen, het is een blinde vlek in mijn geheugen.

De basisopleiding bij Rudy Dek bleek een ontdekkingstocht vol verrassingen in een groep met gelijkgestemde, enthousiaste schrijvers in de dop. Inmiddels ben ik aangeland bij Manon Duintjer: Storytelling. Het enige dat mij spijt is dat ik er niet eerder aan begonnen ben.

Benieuwd naar de opleiding van Janna? Bekijk dan de opleiding Columns en blogs schrijven.