Ik ben opnieuw begonnen
Met voldoende vertrouwen en een paar gezonde zenuwen in mijn lijf had ik op de send-knop gedrukt. Het eerste deel van het manuscript van mijn tweede boek lag nu bij m’n redacteur.
Regel één van haar antwoord luidde als volgt: ‘Ik ben, om met de deur in huis te vallen, helemaal niet blij met de vertelvorm.’ Ik trok mijn wenkbrauwen op, scande snel de verdere regels en las de laatste zin twee keer, drie keer, vier keer: ‘Ik zou toch zeker kijken of je met het verhaal niet een heel andere kant op moet.’
Andere kant op moet? Een HEEL andere kant op moet zelfs? Ik slikte en keek door het raam. Het was gedaan met mijn schrijverschap. Ik, die anderen leer hoe je dat doet, een verhaal schrijven, had blijkbaar onvoldoende reflectievermogen om mijn eigen teksten op kwaliteit te kunnen beoordelen. In gedachten liep ik met gebogen hoofd, een koffertje met daarin schrift, pen en laptop in de ene, en een dik touw in de andere hand, naar een boom aan de grauwe einder.
Tweederde van mijn manuscript kon de prullenbak in. Maanden werk naar de gallemiezen. Maar … het verhaal had toch potentie? Ik had op basis van mijn vorige boek, een familiegeschiedenis, en een uitgebreide synopsis toch weer een contract gekregen?
De knop moest om
De knop moest om. En snel ook. Ik moest doen wat ik mijn cursisten ook voorhoud: als jij vindt dat dit verhaal verteld moet worden, ga er dan voor, ook als je afwijzingen krijgt, maar luister naar wat iemand met kennis van zaken je te vertellen heeft. Loslaten, herpakken, en je zult er een vorm voor vinden.
Diezelfde week zaten we om de tafel, mijn redacteur, mijn agent en ik. ‘Er mist een laag, en dat ben jij, de onderzoekende verteller die het thema over geheugen en verloren herinnering van allerlei kanten beschouwt. Neem jezelf mee in het verhaal.’
Dát was het dus, precies dat, wat ik mijn cursisten van de specialisatie Familieverhalen en biografieën vaak probeer duidelijk te maken. O, opluchting, het lag dus niet zozeer aan mijn schrijven, als wel aan het feit dat ik een non-fictieverhaal in een romanvorm wilde gieten. Ik moest niet in het hoofd van een personage gaan zitten, maar ik moest er zélf in, als verteller met een ik-perspectief. Zo zou de urgentie van dit verhaal veel beter naar voren gaan komen.
Waarom heb ik zoiets wel snel scherp bij de verhalen van anderen, maar niet bij mezelf?
Ineens zag ik terplekke de nieuwe verhaalvorm ontstaan. Naarmate onze brainstorm vorderde, begonnen we alle drie enthousiaster te worden. We gingen er steeds harder van praten, en toen ik naar buiten liep, had ik weer moed. Ik zou opnieuw beginnen en daar had ik nog zin in ook. Mijn manuscript haalde ik uit de prullenbak. Nu beschouw ik het als een uitgebreid vooronderzoek dat nodig bleek om te komen tot een publicabel boek.
Binnenkort mag ik weer aan de slag met een nieuwe groep Familieverhalen. Niets leuker dan mijn eigen schrijfervaringen, juist ook de minder florissante, met mijn cursisten te kunnen delen. Schrijven is vaak een lang, eenzaam en kwetsbaar proces, dat weten zij als geen ander. En als ze het nog niet weten, dan komen ze er vroeger of later wel achter.
Schrijven is waar ik gelukkig van word. Schrijven gaat soms van een leien dakje. Schrijven is soms ook opnieuw beginnen.
Ik ben opnieuw begonnen.
Over Olga Majeau
Olga Majeau (1969) Olga is docent aan de HKU en de Schrijversacademie. Ze is getrouwd en heeft 3 dochters. Olga debuteerde in maart 2015 bij Querido met de familiegeschiedenis Een schitterend isolement.
Een schitterend isolement vertelt over haar zoektocht naar het lot van haar Hongaarse overgrootvader. Alles kwam samen tijdens het maakproces van dat boek: haar al lang bestaande passie voor schrijven, de beteugeling van een permanente onrust, maar vooral ook het betekenis geven aan flarden informatie, observaties en ontdekkingen uit haar research. Een schitterend isolement wordt vertaald in het Duits en Hongaars en uitgegeven door BTB Verlag. Momenteel werkt ze aan haar tweede boek.
‘Stilstaan en kijken, betekenis geven en opnieuw kijken. Daar begint het vertellen van een verhaal voor mij. Ineens komen er nieuwe perspectieven, nieuwe werkelijkheden, nieuwe horizonnen tevoorschijn. Als ik die laag te pakken krijg, en ik merk dat ik mezelf kan verrassen, is mijn hele dag goed.’
