De shortlist is bekend! Het Meisje en de Oude Jan - A. Molenaar

Vier studenten maken nog kans om de winnaar te worden van onze schrijfwedstrijd. Deze week publiceren we elke dag een van de verhalen, en vrijdag maken we de winnaar bekend.

De opdracht was: schrijf een verhaal dat je ooit als kind bedacht maar nooit opschreef. Trek het naar de volwassen wereld, zonder kinderhandschrift en typefouten, maar zoek hetzelfde gevoel. Voeg er zoveel inzichten, spanning en fantasy aan toe als je wilt.

De shortlist:

• Het Meisje en de Oude Jan - A. Molenaar
• Verdwijnen - C. Straat
• De Oversteek - L. Waller
• Heprep in de klok - M. Kranenburg

Het meisje en de Oude Jan

Het is tijd om naar muziekles te gaan. Ik heb geen zin. Buiten is het grijs en koud, het wordt al donker. De Oude Jan, scheve kerk aan het eind van de gracht, slaat vier maal. Het diep brommende geluid trilt door het huis.

Ja, ik weet het, ik moet naar muziekles. Ik heb geen zin. Geen zin in de juf met haar strenge lange vlechten en gezicht als een uil. Ze kijkt boos en haar ogen priemen. Maar het moet, zeggen papa en mama.

Oké, daar ga ik. Dag warm kussen en lievelingsboek. Dag zusje spelend met lego in de hoek. Ik moet naar muziekles. Is het niet stom? Over de donkere grachten, langs de Oude Jan. Ik ben een beetje bang.

Hallo fiets, rijd mij snel en schijnt je lamp wel fel? Tas met blokfluit en notenboek hang ik aan je stuur. De gang is warm en licht, ik rijd het donker in. Gracht met straatstenen, mijn wielen rollen over jou heen. Licht valt uit hoge ramen. Achter ramen thee, warmte en lachende mensen. Doorfietsen, straks ben ik te laat.

Oude Jan, scheve toren, je komt steeds dichterbij. Nu rijd ik jouw schaduw in. Mijn voeten trappen op de pedalen, stenen flitsen onder me door. De blokfluit tikt steeds tegen mijn knie. Koplamp hangt scheef en flikkert licht over stoeprand.

Oude Jan, laat me erdoor, straks val jij om en lig ik onder jou. Je bent zo groot en zwaar en zwart. Ik wil niet dood.

Rechtop sta ik op mijn fiets en trap zo hard ik kan. Het is doodstil op de gracht. Waarom zijn de lantaarns niet aan? Het water glimt donkerblauw. Indigo. Monsters rusten op de bodem. Ik hoor ze zuchten.

Laat me gaan, hijg ik.

Rimpel in wateroppervlak. De Oude Jan doemt op. Ik kijk niet op. De toren leunt over me heen, de stenen knarsen. De wind loeit door de poorten en duwt mij terug. Ik zit gevangen tussen toren en straat.

Tiktiktik, blokfluit tegen mijn knie. Als ik bij de volgende brug ben zal ik veilig zijn voor jouw vallende stenen. Weg van monsters. Donkere vogelheksen zoeven uit de kerk en ze krassen hard en schel. Ze zullen me vangen en vermorzelen. Ze scheren langs mijn hoofd.

Flikker, flikker, licht, de koplamp.

Daar iets verder licht uit een huis! Een vrouw doet net haar deur open.

Kom op kom op, vlucht voor stenen, vogelheksen en watermonsters.

Ik ben er bijna, bijna veilig.

Mijn hart bonkt en gepiep komt uit mijn borstkas. Een auto achter me, een golf van licht. Daar is de brug, met

Lantaarns springen aan. Door een tunnel van licht fiets ik naar de muziekschool. In de verte klinkt de stem van een huilend meisje.

Ik heb het gehaald, het is gelukt.

Fiets tegen een lantaarnpaal. Het gebouw straalt als een gouden kerstbal.

Ik huppel naar het geluid van piano en binnen galmen mijn voetstappen door de grote hal. Daar is het lokaal en juf. Haar vlechten zijn goudgeel met rode linten en haar gezicht een lachende volle maan.

Achter mijn tafeltje, blokfluit klaar voor een noot. Niet dood.

---