Ervaringsblog van een student – Janna van ’t Sant

Eindelijk had ik de stoute schoenen aangetrokken en mij ingeschreven bij de Schrijversacademie voor de module ‘Columns en Blogs’. Reikhalzend keek ik uit naar de start en op zekere dag wachtte bij thuiskomst een volgepakte doos met het heldere, blauwe logo. Een beetje veel voor een bescheiden onderdeel van een schrijfopleiding. Toen ik eens wat beter keek, wat ik natuurlijk eerder had moeten doen, bleek het om een complete basisopleiding te gaan; verplicht voorgerecht met daarna een ‘horizongesprek’ en de keuze voor een specialisatie.

En zo brak de zaterdag in januari 2020 aan: het startschot voor de basisopleiding in Zwolle. Natuurlijk wilde ik op tijd zijn. Ik pakte de trein en stapte uit op het perron. Onder het motto van Loesje: “Ga je mee verdwalen, ik weet de weg”, had ik enige vertraging ingecalculeerd.

Voor mij uit wandelde een clubje van vier mensen die druk met elkaar in gesprek waren. Ik ving wat flarden op over het volgen van een opleiding. Ah, dacht ik bij mijzelf. Dat is gemakkelijk, kan ik zo achter ze aanlopen. Mijn aanname werd bevestigd, zij arriveerden bij het klooster, met mij als verstekeling in hun kielzog. Zelfverzekerd traden ze naar binnen en hingen hun jassen op aan de kapstok. Eén moest nog naar het toilet maar de andere drie liepen een grote ruimte binnen. Er waren al een stuk of tien mensen, die elkaar hartelijk groetten. Ik gaf iedereen een hand en deed al snel geen moeite meer om al die onbekende namen te onthouden. Verguld dat ik zo op tijd was, zocht ik een plekje langs de muur. De man naast mij stelde zichzelf aan mij voor als Hans. Ik zat nog maar net, toen een kennis van mijn buurman op hem afstapte en zei: ‘Hans, er gaat iets niet goed, heb je je gestoten?’ Hans murmelde dat er niks was. In het veelkleurige ruitpatroon van zijn overhemd ontwikkelde zich echter een vloeiend, rood riviertje. Onder het scherpe oog van de vrouw, zuchtte Hans en rolde zijn mouw omhoog. Kleine druppeltjes bloed welden als ondergronds kwelwater door zijn behaarde huid naar de oppervlakte. Gelaten pakte hij een zakdoek. ‘Niets aan de hand hoor,’ stelde hij de vrouw gerust, terwijl hij de zakdoek strak als een deksel op een put hield. Mijn aandacht gleed weg naar de zaal. Zo, dus deze mensen gaan allemaal schrijven, dacht ik bij mijzelf. Het viel mij op dat het publiek uit een hoog gehalte slanke posturen met veelkleurige kleding bestond, een alternatief pluimage dat zich voortbewoog op ecologisch verantwoord schoeisel.

‘Ja, we hebben een bijeenkomst van boeren bijgewoond. Het was best spannend,’ ving ik op. ‘We hebben met spandoeken voor het stadhuis gestaan,’ klonk het uit een andere hoek.

En daar zat ik als eenling, met die ene geruststellende gedachte dat ik op tijd was. Maar had ik dan toch wat gemist bij mijn overmoedige aanmelding en was activisme ook een noodzakelijke premodule bij de Schrijversacademie?

Mijn buurman zat inmiddels met zijn armen over elkaar stilletjes rond te kijken. Beide mouwen sloten weer bij zijn pols en de morsigste van de twee bleef verscholen onder de tafel.

‘Vind je het niet vervelend, sorry hoor van dat bloed. Ik heb veel meegemaakt,’ richtte Hans zich tot mij. ‘Ik heb een CVA gehad, was helemaal verlamd en heb mij vanaf mijn bed weer helemaal terug moeten vechten. Ik slik bloedverdunners, daar kom ik nooit meer vanaf.’ Er volgde een minutieus, gedetailleerd verhaal over medisch vallen en opstaan. Ik luisterde geduldig.

Ondertussen keek ik met groeiend ongeduld naar de wijzers van de klok; bijna 13.30 uur. Er druppelden steeds meer mensen binnen. Wat een grote groep voor een dergelijke cursus en waar bleef de docent. Het stemmetje in mijn achterhoofd begon steeds harder te zoemen.

Ineens hoorde mijzelf vragen: Sorry dat ik je onderbreek maar wanneer begint nu de Schrijversacademie? Voor een kort moment klonken alleen de stemmen om ons heen, Hans slikte en zei: ‘Je zit hier toch op een regionale bijeenkomst van de Partij van de Dieren’.

Mijn buurman gedag zeggen, hem geen tekst meer gunnen, opstaan, mijn stoel achteruit schuiven, tas en jas pakken en mij diep schamen, het is een blinde vlek in mijn geheugen.

De basisopleiding bij Rudy Dek bleek een ontdekkingstocht vol verrassingen in een groep met gelijkgestemde, enthousiaste schrijvers in de dop. Inmiddels ben ik aangeland bij Manon Duintjer: Storytelling. Het enige dat mij spijt is dat ik er niet eerder aan begonnen ben.

Benieuwd naar de opleiding van Janna? Bekijk dan de opleiding Columns en blogs schrijven.


Deel deze blog: