Ooit als besluit - oud-student Lieke de Winther

Ooit neem ik schrijven serieus. Ooit. Een meditatieleraar zei mij, toen ik kinderloos de 50 aantikte: ‘There are more ways of birthing.’ Mijn hele leven hoorde ik al dat ik iets met mijn schrijftalent moest doen. Een nachtegaal moet ook zingen, werd gezegd, talent heb je niet voor niets. En ook: talent alleen is niet genoeg, het is een ambacht, waarvoor je moet werken. Natuurlijk schreef ik. Als kind begon ik aan een boek. Ik schreef dagboeken, sprookjes, wetenschappelijke stukken, poëzie, intranetcolumns, deed redactiewerk en schrijfcursussen. Altijd in de marge en met lange tussenpozen.

Wat trok me echt over de streep? Mijn vader overleed. Ook hij was een man met creatieve talenten, maar was niet in staat geweest daar iets mee te doen. Wat als ik, mede dankzij zijn erfenis, mijn schrijfverlangen wel handen en voeten gaf? Was dat niet een mooi eerbetoon aan zijn nalatenschap?

Eind 2021 begon ik met de opleiding ‘Creatief Schrijven Compleet’ van de Schrijversacademie. Ik vond alles leuk en wilde daarom meerdere genres uitproberen. Het basisjaar rondde ik af met een verhaal over een dementerende schilder, geïnspireerd op ervaringen met mijn vader. Ik volgde de specialisaties ‘poëzie’ en ‘columns en blogs’. ‘Familieverhalen en biografieën’ deed ik in de overtuiging dat een historische roman mij wel zou liggen. Als kind genoot ik al van romans van Thea Beckman, later van Arthur Japin en Brigitte de Swart. In deze specialisatie ontdekte ik dat ik over mijn familie wilde schrijven, wat ik verder oppakte in mijn laatste specialisatie ‘Romans en Korte Verhalen’.

De leukste poëzie-opdracht vond ik het verzinnen en gebruiken van niet-bestaande woorden. Mijn docent had geen verbetertips, alles klopte meteen in mijn gedicht. Haar advies aan ons: doe mee aan wedstrijden en voordrachten. Hoe tof dat juist dat gedicht in de top 100 belandde van de grootste poëziewedstrijd van Nederland, uit bijna 6000 inzendingen. Het leverde een publicatie op, net zoals deelname aan een andere wedstrijd.* Voordragen op open podia was ook een goed advies. Op onder meer een openlucht vertelpodium en de Nacht van de Literatuur overwon ik mijn podiumangst. Voordragen uit eigen werk bleek zowaar leuk.

Tijdens de opleiding genoot ik van het ontmoeten van en uitwisselen met anderen die net zo enthousiast over schrijven waren als ik. Dat kende ik in mijn omgeving niet. Ook de bezieling van de docenten werkte aanstekelijk. Zo vond één docent dat je hoog moest inzetten. Niet denken dat je toch geen Mulisch bent, maar dat je wèl een Mulisch bent, was haar stelling.

De opleiding was praktisch, leerzaam en inspirerend. De feedback verschilde wel per docent. De meesten doen hun stinkende best om je verder te helpen. Een enkeling leek zich niet te verdiepen in de huiswerkopdrachten, waardoor de feedback summier bleef. Dat vond ik jammer. Met een paar klasgenoten uit de specialisaties houd ik contact, we bezoeken schrijffestivals of de Nacht van de Poëzie.

De Schrijversacademie gaf mij zelfvertrouwen en was de aanzet om meer schrijfmeters te maken. Na afronding van de academie begin dit jaar ben ik toegelaten tot de Topklas van schrijfopleiding ‘De Schrijftuin’ in Amsterdam. Hierbij ligt het tempo hoog en krijg je uitgebreide feedback van een schrijfcoach en een uitgever. Mijn familieverhaal kristalliseert steeds verder uit, mijn boek komt er.

Nu ik het verleden laat herleven in een verhaal over de strijd van vrouwen in het na-oorlogse patriarchale Nederland, besef ik dat ik op de toekomst wachtte. Ooit begint als je dat zelf besluit. Daarvoor hoeft niemand dood te gaan.

*
– Poëziecentrum, 2023. Woorden zijn de ogen van de gedachte. Poëziecentrum i.s.m. de Poëzieclub i.h.k.v. De Gedichtenwedstrijd.
– Gopher Poëzie, 2023. Pooltochten droomen en gedichten maken. Bloemlezing. Uitgeverij Gopher.